“Mijn zoon heeft zijn familie en de F1-gemeenschap eer gebracht.” De moeder van Max Verstappen barstte in tranen uit in een hartverscheurende onthulling. Ze vertelde over de stille worstelingen en emotionele reis die haar zoon doormaakte voordat hij een daverend succes behaalde tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten. Het was een verhaal dat fans tot tranen toe roerde, omdat de wereld te wreed was voor een 28-jarige.
Toen de menigte juichte en het volkslied over het Circuit of the Americas klonk, stond één vrouw aan de zijlijn met tranen in haar ogen. Sophie Verstappen, de moeder van drievoudig wereldkampioen Max Verstappen, keek toe hoe haar zoon zijn handen omhoogstak in triomf na een dominante overwinning in de Grand Prix van de Verenigde Staten. Maar achter dat winnende gebaar schuilde een verhaal dat zelden werd verteld – een verhaal van stilte, druk en de eenzaamheid van roem.
“Mijn zoon heeft zijn familie en de F1-gemeenschap eer gebracht,” fluisterde Sophie, haar stem trillend. “Maar weinig mensen weten wat hij onderweg heeft moeten opofferen.”Volgens haar was 2025 niet alleen het jaar van sportieve glorie, maar ook van persoonlijke worsteling. Max, nu 28, heeft openlijk gesproken over de mentale belasting van het voortdurende succes, de verwachtingen van miljoenen fans en de constante druk van rivaliteit. “Iedereen ziet de coureur, niet de jongen die elke nacht wakker ligt, denkend aan tienden van seconden,” zei zijn moeder.
Ze vertelde hoe Max tijdens de winterstop twijfelde of hij nog de kracht had om door te gaan. “Er waren dagen waarop hij zei: ‘Mam, ik weet niet of ik dit nog wil.’ Niet omdat hij de sport niet liefheeft, maar omdat hij zichzelf soms verloor in de snelheid.” De overwinning in Austin voelde daarom als meer dan een race. Het was een overwinning op de innerlijke storm. Na de finish stapte Max uit zijn wagen, keek even omhoog en kneep zijn ogen dicht — alsof hij niet alleen het gejuich hoorde, maar ook de stem van zijn moeder, die hem als kleine jongen altijd aanmoedigde in een oude kartbaan in Genk.
Sophie herinnert zich dat moment nog levendig: “Ik zag niet de wereldkampioen. Ik zag dat kleine jongetje dat ooit zei dat hij sneller wilde zijn dan de wind. En nu was hij het — maar tegen welke prijs?”
Toch overheerst trots boven verdriet. “Hij heeft zichzelf opnieuw gevonden,” zegt ze met een glimlach. “Niet als coureur, maar als mens. En dat is de grootste overwinning van allemaal.”
Voor velen zal de Grand Prix van de Verenigde Staten herinnerd worden als het weekend waarop Verstappen zijn rivalen vernietigde. Maar voor zijn moeder – en voor wie verder kijkt dan de snelheid – was het het weekend waarop een zoon, ondanks de wreedheid van de wereld, zijn hart hervond.
